Το πως αισθάνομαι για την ΑΕΠ, είναι δύσκολο να το περιγράψω σε μερικές σειρές. Δεν είναι ένα απλό πέρασμα, ούτε μια αναφορά στο ποδοσφαιρικό βιογραφικό μου . Ως ποδοσφαιριστής και αργότερα ως προπονητής μεγάλωσα και ανδρώθηκα σε αυτόν το μεγάλο σύλλογο, έζησα και έμαθα πολλά και είμαι ευγνώμων γι' αυτό.
Η ΑΕΠ, έθετε ως στόχο τα τελευταία χρόνια να στηριχθεί σε παίκτες που προέρχονται κυρίως από τα τμήματα υποδομή της. Αυτό όμως ήταν αντίθετο με το DNA της ομάδας όπου δεν υπάρχει χώρος για ισοπαλία ή ήττα. Η έλλειψη ουσιαστικού στόχου συσσώρευε γκρίνια και αρνητική ενέργεια στον περίγυρο της ομάδας και η λέξη υπομονή ήταν άγνωστη. Προσπάθησα να απορροφήσω τους κραδασμούς, λειτουργώντας πολλές φορές εις βάρος του ποδοσφαιρικού και οικογενειακού μου συμφέροντος και δεν μετανιώνω γι' αυτό .
Την αυτοκριτική μου την έκανα, το έργο και την προσπάθεια μου ας τα κρίνει ο καθένας, ελπίζω καλοπροαίρετα.
Δεν μπορώ να αποκοπώ από το σύλλογο γιατί είναι μέρος του εαυτού μου, αλλά όταν αποφασίζεις να ασχοληθείς με την προπονητική, είσαι αναγκασμένος να μην ακολουθείς το συναίσθημα.
Το μέλλον του, δεν το γνωρίζει κανένας, κάθεται, καθαρίζει το μυαλό του και πορεύεται όπου αισθάνεται καλύτερα..... έτσι έμαθα και έτσι συνεχίζω!!!!
